दिसाळें वा नेमाळ्यांतली जायरात

दिसाळें वा नेमाळ्यांतली जायरात दिसाळीं आनी नेमाळयांचें वाडटें म्हत्व, वाडटो वाचक वर्ग हाका लागून उत्पादक आनी वितरणकार आपल्या म्हालाची ल्हान-व्हड जायरात तातूंत उजवाडायता. शारी तशेंच गांवगिऱ्या वाठारांतल्या शिक्षितांक लागून दिसाळयांनी आनी नेमाळयांनी दिल्ली जायरात तांचे मेरेन सहज पावता.

राष्ट्रीय आनी आंतरराष्ट्रीय बाजारपेठेंत म्हाल विकपी उत्पादकांनी आपल्या उत्पादनाची जायरात करपाक दूरदर्शन आनी आकशवाणीचो मुखेलपणान उपेग केलो तरी, साबार देशी-विदेशी भाशांतल्यान नेमाळयां-दिसाळयांचो उपेगूय तो तितल्याच नेटान करतना दिश्टी पडटा. आयज चडावत गिरायकाच्या घराघरांत, तशेंच वेगवेगळया पांवडयांवयल्या वाचपघरांनी दिसाळीं आनी नेमाळीं पाविल्ल्यान तांकां व्हड प्रमाणांत वाचकवर्ग मेळपाक आदार जाता ताकाच लागून उत्पादक आपल्या उत्पादनाची जायरात खबरांपत्रांतल्यान करपाक मुखेलपणान भर दितात. जायरात वाचून उत्पादकाकडेन तशेंच वितरणकारा कडेन संपर्क सादपाचो यत्न करता आनी तो प्रत्यक्ष वचून ऑर्डर दिवन वस्तू विकत घेता.

दिसाळयांनी आनी नेमाळयांनी येवपी जायरात रंग-रंगळया चित्रांनी आकर्शक रितीन सजयतात. माथाळो आनी घोश वाक्यां खातीर व्हड वापरुन वाचकांचें लक्ष ओडपाचो सूफळ यत्न तातूंत आसता. अक्षर साहित्याची जशी एक वेगळी भासशैली आसता तशी ती जायरातीकूय आसता. चित्र आनी भास हीं जायरातीचीं दोन मुखेल आंगां. फक्त चित्र म्हळ्यार जायरात न्हय. तशेंच भाशेचो वापर केलो म्हणून जायरातीक पुरायपण येना पूण चित्रांकीत जायरात शाब्दिक जायराती परस चड ओडलायणी आनी मनभुलोवणी थरता. मनोविज्ञानिकांच्या म्हणण्याप्रमाण मनीस चित्रांचेर चड विस्वास दवरता. ताका लागून परभाशीक वाचक आनी निरक्षरां कडेन चित्रांकीत जायरात संवाद सादूंक पावता. पूण हेंय तितलेंच खरें, सगल्योच कल्पना, भावना, चित्रांतल्यान व्यक्त जातातूच अशें ना. तेन्ना शब्दरचनेचो गरज भासता.

भाशेच्या माध्यमांतल्यान जायरातींतल्यान संदेश गिरायका मेरेन पावोवपाक सोंपें जाता. वाचपी वा आयकुप्यांच्या काळजाक अचळय हात घालपाची तांक फक्त भाशेकूच आसा, अशें म्हळ्यार अतिताय जावंचिना.