"गोरखनाथ" च्या आवृत्तींत अंतर
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
3 वळ :
एक फावट मच्छिंद्रनाथ बंगालांत चंद्रगिरी गांवांत एका ब्राम्हणाच्या घरांत पावलो. ताची सरस्वती नांवाची बायल आसली; पूण ती भुरगो नाशिल्ल्यान दुखेस्त आसताली. मच्छिंद्रनाथान तिचें दुख्ख वळखून तिका मंत्रिल्ली बिबूत दिली आनी ती खावपाक सांगली; अशें केल्यार तिका भुरगें जातलें अशेंय ताणें सांगलें. सरस्वतीचो हे गजालीचेर विश्वास बसलोना. तिणें ती बिबूत भायर गोबरांत उडयली. बारा वर्सांनी परतो येवन मच्छिंद्रनाथान भुरग्याची खबर घेतली, तेन्ना तिणें ती बिबूत आपणें गोबरांत उडयली म्हणून सांगलें. मच्छिंद्रनाथ बिबूत उडयली थंय गेलो आनी तातूंतल्यान एका भुरग्याक ताणें भायर काडलो. हो भुरगो बारा वर्सांमेरेन गोबरांत वाडलो म्हूण ताका ‘गोरक्ष’ हें नांव पडलें.
कांय जाणकार, गोरखनाथ णव्या वा धाव्या शतमानांत जावन गेलो आसूंये, अशें म्हण्टात. हजारीप्रसाद व्दिवेदीच्या मतान णव्या शतमानाच्या दुसर्याग अर्दांत तो जावन गेलो. रा. चिं. ढेरे ताचो काळ १०५० ते ११५० हो मानता. कांय दंतकथांनी कबीर (सुमार १४८८-१५१२) आनी गुरू नानक (सुमार १४६९-१५३८) हांचेकडेन गोरखनाथान उलोवप केल्ल्याचे उल्लेख आयल्यात.
|