सेबासत्यांव इनासियो दे सोजा

जल्म

सेबासत्यांव इनासियो दे सोजा हांचो जल्म १९३३ वर्सा फेब्रुवारीच्या ९ तारकेर, बार्देज तालुक्यांतल्या आसगांव ह्या गांवात जालो.

तियात्राची आवड

आपल्या बापायक आनी काकाक कार्नावालाच्या खेळांनीं, तियात्रांनीं आनी गांवांत जावपी हेर सणांनीं अभिनय करतात ते पळोवन, ६-८ वर्सांचे पिरायेरूच तांचे मन तांचेकडेन आकृष्ट जालें. कांय वेळान तेवूय तांच्यावांगडा तातूंत भाग घेवपाक लागले आनी तांणी तियात्रांत अभिनय करपाची तशीच तियात्र बरोवपाची कलालेगीत आत्मसात केली.

मुखेल तियात्र

१९ वर्सांचे पिरायेर तांणीं आपलो पयलो तियात्र ‘तोड्डोकी बोर्नाल’ (१९५२) बरयलो. ताचे उपरांत ‘दोन दिसांचो भाटकार’ (१९५४), ‘कोण दिता नासलेल्यांक आदार’ (१९५७), ‘कोण ती ओस्तोरी?’(१९५९), ‘म्हाका फावो जालें’ (१९६१), ‘लव मॅरेज’ (१९६२), ‘कोरतुबांचें फारिकपोण’ (१९६३), ‘फावो ना तें मेळोना’ (१९६४), ‘विझमितांचो खुरिस’ (१९६५), ‘शेतकार गोंयकार’ (१९६८), ‘म्होजें नोशिब’ (१९६९), ‘उगडासार विसोर’ (१९६९), ‘फुडाराचेर शेवोट’ (१९७०), ‘घात आपल्याक सोंतोस पेल्याक’ (१९७२), ‘आयज ना तोर फाल्यां’ (१९७४) आनी ‘तुका लागोन’ (२००१) हे तियात्र बरयले.

दुस-यो आवडी

हाचेभायर मोंसिगनोर सेबासत्यांव रुदोल्फ़ दाल्गाडो, ह्या आसगांवच्या पूताचे यादीन तांणीं एक खास कांतार बरयलें आनी तें १९५७ वर्सा आपल्या तियात्रांत गायलें. तशेंच तांणीं १२५-साकून चड कांतांरां घडयल्यांत. तांतूंत मांडो, डुओ, डुएट, त्रियो आनी क्वॉर्टेट समाविश्ट आसात.

हेर कार्यां

इगर्जेंखातीर, क्लबांखातीर, भुरग्यांची बाग, आदी सामाजिक कार्यांखातीर फंड एकठांय करपाक अशा ब-या कारणांखातीर तांणी बरयल्ल्या चडश्या तियात्रांचें माचयेर प्रदर्शन जालां. ते आपणाल्या गांवच्या क्रिस्तांव तश्याच हेर धर्मांच्या लोकांचे रिणी आसात, चडकरून श्री. पियो पिंटोचे जाणीं ताकां सांस्कृतीक कार्यावळींचें आयोजन करपाक नैतिक तसोच आर्थिक तेंको दिलो.